środa, 28 czerwca 2017

Piekielny czerwiec

Czerwiec był miesiącem bardzo obfitym, jeżeli chodzi o nowe książki - możecie je ujrzeć pod koniec wpisu. Zaczęły się wakacje, więc to oznacza jeszcze więcej czasu na lektury. Ile udało Wam się przeczytać w czerwcu? Przypominam także o konkursie zakładkowym na Facebooku.

Przeczytane:
-Confess - 300 stron
-Gdzie żyją demony? - 181 stron
-Zły jednorożec - 427 stron
-Alvethor. Białe miejsce - 284 strony
-Z lajkomierza Fryderyki - 146 stron

RAZEM: 1338 stron

Król Piekieł:

Lekka, trochę brutalna książka dla młodszych, i nie tylko, czytelników. Jednorożec zmienił się diametralnie i zamiast wesoło brykać po tęczy, zjada zwierzęta i poluje na ludzi. Ta książka pokazała, że wszystko może mieć swoje przeciwieństwo, które kompletnie nie będzie pasowało do danej rzeczy. Zły jednorożec niszczy marzenia i wszystko, co urocze. Dosłownie. 

Nowe pozycje na półce:
Alvethor. Białe miejsce Magdalena Kałużyńska
Alvethor. Pandemia Małgorzata Kałużyńska
Metalowa burza Vladimir Wolff
Hydra Vladimir Wolff
Trzecia siła Vladimir Wolff
Zły jednorożec Platte F. Clark
Potworna MarcyKate Connolly
Gdzie żyją demony? Frater U. D. 
Z lajkomierza Fryderyki Agnieszka Tyszka
Confess Colleen Hoover

sobota, 24 czerwca 2017

"Alvethor. Białe miejsce"

Tytuł: Alvethor. Białe miejsce
Autor: Magdalena Kałużyńska
Liczba stron: 284
Data wydania: 24 listopada 2014

"Idąc tym korytarzem, nie patrz pod nogi, bo sufit jest i ściany, lecz nie ma podłogi..."

Totalna psychoza, chociaż bez pomocy jakichkolwiek leków psychotropowych. Omamy - nie tylko słuchowe, ale i wzrokowe. Tak bardzo kusi spojrzeć w dół. Chociaż delikatnie. Kontem oka. Jedną gałką, drugą. Czarna dziura i ciemność... Gdzie jest podłoga, czy my spadamy...?

                     OSTRZEŻENIE: Dziś będzie bardzo brutalnie, dosadnie i rozwlekle.

     Każdy z nas żyje w białym miejscu - bardziej lub mniej stąpając po ziemi. Jednak kiedy nadchodzi chwila zagrożenia, strażnicy biją o alarm i wyznaczają nowych rekrutów, broniących czterowymiarową przestrzeń. Używają tego, co mają pod ręką. Próbują walczyć z nieznanymi i niezidentyfikowanymi istotami - rezydentami. Każdy może być zagrożony, nikt nie jest bezpieczny. 

Źródło
     Czego oczekiwałam, sięgając po tę książkę? Horroru rodem spod pióra Kinga, który zostaje w pamięci na długo i straszy na każdej stronie. A co dostałam? Potok krwi, wnętrzności i niezrozumiałych słów. Czym jest ta cholerna "Kwantyfikacja tezy" i inne twierdzenia rodem z encyklopedii? - to pytanie siedziało mi w głowie dość długo, aż w końcu kompletnie nasączyło się czarną breją, która zawierała DNA gatunków dawno wymarłych. I nagle wszystko zyskało sens.

     Alvethor to pozycja bardzo przemyślana i dopracowana. Ani nie jest zbyt przesadzona (chociaż momentami miałam takie przeczucie), ani niczego jej nie brakuje. Wydarzenia w niej opisane, kiedy przykładowo fryzjer zabijał nożyczkami przechodnia, gdyż "śmierdział", nie były straszne, ale wręcz OHYDNE. W moim przypadku morderstwa to temat rzeka, ale w tym wypadku kompletnie wyżarło mi to mózg. Chwilowo żołądek żądał przerwy i krzyczał, że zaraz zwróci to, co pochłonął dwie godziny wcześniej. Autorko, jak ty to robisz, że nawet najwytrwalsi czytelnicy potrafią się zawahać, czy czytać następne zdanie?

     Wszystko zaczyna się bardzo "smacznie" i interesująco. Mężczyzna w postrzępionych ubraniach podpala się w bogatym apartamencie ze starych magazynów, siedząc na górze śmieci z mieszkania. Podarte papiery, porąbane drzwi, biurko i... nowa zagadka dla patologów. Istota-rezydent czyha na każdym rogu, by znaleźć sobie nową ofiarę. Raz objawia się z głową rekina, raz z ogonem krokodyla. Zasadnicze pytanie - skąd one się biorą i jakie są ich zamiary? Wszystko wychodzi w praniu, cierpliwości. 

     Jednym z rekrutów jest ów fryzjer z nożyczkami w ręku. Trafia do szpitala psychiatrycznego, który specjalizuje się w dziwnych i niespotykanych przypadkach. W takich chorych przypadkach obraca się dyrektor Łazarz, zwany przez rekruta człowiekiem-łazarzem. Bardzo podobał mi się ten pomysł ze szpitalem, izolatką i kostnicą. W rozmowie z chorym i lekarzem można wyciągnąć wiele informacji, które rozwiewają mgłę na umyśle. 

     Realności tej pozycji dodaje fakt, że prawdziwi, żywi ludzie udzielili swoich nazwisk, aby autorka mogła przedstawić ich w powieści. Czy byli zadowoleni z efektów, które uzyskano? Czy przeżyją wraz z dziwnym głosem, który każe im zabijać i niszczyć potencjalne zagrożenie, które wyczują? (Zmysł węchu przypomina tutaj trochę motyw z Pachnidła, jednak w tym przypadku opisanie jest to dużo lepiej.)

Źródło
     Książka jest dla bardzo cierpliwych czytelników o mocnych nerwach. Nie prześpicie niejednej nocy, a ściany i przechodnie okażą się waszym największym koszmarem. Minusem, który odrobinę mi przeszkadzał, kiedy próbowałam się "rozkręcić", to dość długie, obszerne rozdziały. Ale jak wiadomo, wszystkim nie da się dogodzić. Prócz tego, wymaga ona ogromnego skupienia, a to wszystko z racji licznych wspomnień, które mylą się z teraźniejszością. Można by to jakoś inaczej rozmieścić.

     Kałużyńska pokazała, że kobieta też umie napisać coś sensownego i opływającego krwią. Idealnie wpasowuje się w termin "horror", dynamizuje dialogami oraz ciekawymi wydarzeniami, które wymagają pewnego logicznego myślenia. Kończy się niespodziewanie, czuć lekki niedosyt, który każe od razu zabrać się za kolejną część. A jej recenzja już niedługo na blogu.

Za kąpiel w krwawej brei dziękuję Wydawnictwu Oficynka
Zdjęcia pochodzą z sesji promocyjnej kontynuacji powyższej powieści.

środa, 21 czerwca 2017

"Zły jednorożec"

Tytuł: Zły jednorożec
Autor: Platte F. Clark
Liczba stron: 427
Data wydania: 25 lutego 2016


"Potwory skradają się, czają, czyhają, nawet się rzucają. Ale nie umieją brykać - to jedno z fundamentalnych praw natury."

Będąc w lesie, słyszymy różne, często dziwne odgłosy. Pękające gałązki, szmery w krzakach, a w późniejszym czasie czujemy także wzrok zwierzęcia, które na nas czyha. Jak ludzie reagują, kiedy w oddali słyszą tętent kopyt i brykające cienie? W ich sercu panuje spokój, wyobrażają sobie małe sarenki i inne urocze rzeczy. Czy potworem nazwiemy coś, co bryka? Czy jednorożec w naszych oczach zyska nowe, mroczne znaczenie? 


 Jesteście gotowi na to, abym razem z autorem zniszczyła Wasze przemyślenia odnośnie słodkich jednorożców brykających po tęczy?

     Maks Spencer to dzieciak taki jak inny. Nie chce wyróżniać się z tłumu, ani oberwać od Krakena - postrachu całej okolicy. Pewnego zwykłego dnia, do szkoły przynosi książkę, którą, jak sam mówi, miał od zawsze. Wraz z Kodeksem nieskończonej poznawalności trafia do Smoczej Jamy i... znajduje się w całkiem innym świecie. Wraz z dwójką przyjaciół, krasnoludem i Glennem, przenoszą się w daleką przyszłość, gdzie ostatni ludzie zostali pożarci 6 sierpnia 2388roku. Od tego momentu ich życie jest zagrożone, czy krwiożercza Księżniczka zdoła ich złapać?

Źródło
     Jednorożec każdemu kojarzy się z kolorowym konikiem, który swoim rogiem umie tworzyć magiczne rzeczy. Autor w Złym jednorożcu stworzył mnóstwo kontrastujących bohaterów i wydarzeń, aby prosto i zabawnie przemówić do czytelnika. Księżniczka Jednorożec, znana innym jako krwiożerczy jednorożec nabijający biedne wiewiórki na róg, po wiekach poszukiwań odnajduje ślad wielkiego maga, umiejącego czytać Kodeks. Z pomocą niewyparzonego języka i odrobiny czarnej magii, chce jak najbardziej przypodobać się Maelcieniowi i zdobyć dla niego książkę...

     Fabuła jest na prawdę absurdalna, a to, uwierzcie, bardzo podoba się czytelnikowi! Język i wydarzenia sprzyjają odbiorowi książki, który jest dość prosty, a wraz z tym szybkiemu i komfortowemu czytaniu. Poruszamy się w trzech równoległych światach, poszukując Maksa i poznając różne warstwy królestwa. Możemy spotkać tam świetnie wykreowane trolle, smoki, czy adeptów sztuk magicznych - oczywiście zanim Księżniczka zmieni ich w popiół.

     Trójkę głównych bohaterów autor stworzył dość naturalnie. Każdy z nich ma swoje minusy i plusy - przecież człowiek nie jest idealny. Postacią, która ujęła moje serce, jest Glenn - sztylet przy pasku Maksa. Jednak ta broń nie tylko potrafi zranić lub zabić przeciwnika, ale również występuje jako dość filozoficzny i metaforyczny aspekt tej pozycji. Tak. Glenn potrafi mówić - a najczęściej przesyła swoje oderwane od rzeczywistości przemyślenia, które podtrzymują bohaterów na duchu. Robi to w przypadkowych momentach i uspokaja czytelnika, wprowadzając go w stan zamyślenia. 

     Sądzę, że prócz zabawiania i zainteresowania odbiorcy, ta książka również dużo uczy. Idąc śladem oświecenia - "Bawić ucząc". Uzyskanie puenty w ostatnim rozdziale (świadomie lub nie) jest cudowne. Pokazuje, że dzieląc się swoją miłością i pomocą dla innych, zostajemy zawsze nagrodzeni. Dobre czyny się opłacają! Znajdziemy też bardzo dużo nauczających wydarzeń, które pokazują magię przyjaźni i poświęceń.

Źródło
     Książka przeznaczona jest dla starszych, jak i młodszych (oczywiście w granicach rozsądku, 8+ na okładce samo się nie pojawiło) czytelników. To połączenie lubianej przez wszystkich Pory na przygodę z Igrzyskami śmierci, Domem tajemnic, Potterem i Władcą pierścienia. Istna mieszanka wybuchowa, która zapada w pamięć na długo.

     Poznajcie historię morderczego jednorożca i chłopca o magicznej mocy. Tylko pamiętajcie, aby nie wierzyć nikomu, kto mówi, że kociaki lubią być huśtane, bujane i podrzucane - zawsze grozi to skutkiem ubocznym.

Za zniszczenie marzeń o jednorożcach dziękuję Wydawnictwu CzyTam

sobota, 17 czerwca 2017

"Gdzie żyją demony?"

Tytuł: Gdzie żyją demony?
Podtytuł: Wszystko, co musisz wiedzieć o magii

Autor: Frater U. D.
Liczba stron: 181
Data wydania: 2012


"By umiejętnie praktykować magię, musisz tylko ruszyć tyłek i ćwiczyć."

Kto, będąc małym brzdącem, nie myślał o magii i byciu czarodziejem? Zasypywani opowieściami rodem z W.I.T.C.H., chcieliśmy latać i walczyć ze złem. Oglądając Pottera, chcieliśmy dostać się do Hogwartu, poznać magicznych nauczycieli, ruchome schody i sprawić, że wingardium leviosa zacznie działać. Ale co tak na prawdę kryje się pod pojęciem magia? Jakie są jej odłamy, kto ją praktykuje i czy każdy może zostać czarodziejem? 


Jasne promienie wschodzącego słońca przedarły się przez zasłony sypialni i padły na twarz starszej pani. Przewróciła się na plecy i przetarła oczy, po czym wolno zaczęła się przeciągać. Wstając, założyła kapcie i w szlafroku położyła czajnik na kuchenkę. Wsypała czarną, jak dusza satanisty, kawę, do starej, porcelanowej filiżanki. Kiedy już odprawiła swój poranny rytuał, zasiadła do biurka, pamiętającego Rewolucję Francuską i przejrzała listy od ciekawych życia czytelników. Zapaliła pierwszego, tego dnia, papierosa i z uśmiechem zaczęła odpisywać, przelewając na papier swoją całą wiedzę. Poznajcie Ciocię Klarę. 


     Czym jest magia sigili, jak działa śmiertelny urok, co jest prawdą, a co kłamstwem w opowieści z Hogwartu? Te i inne pytania znajdziecie w książce, która skupia się na odpowiedziach dotyczących pytań o sztukę magiczną. Ciocia Klara, wesołe alter ego autora, skrupulatnie odpisuje na listy czytelników. Gdzie żyją demony? złożona jest z kilkunastu listów, wraz z często długimi odpowiedziami. 

     Napisana jest bardzo lekko, co wpływa na szybkość i komfort czytania. Raz dłuższe, raz krótsze wypowiedzi nie są nigdy laniem wody, ale studnią bez dna magicznych zagadnień. Z jednej strony wydaje się, że książka została przeznaczona dla osób, które już w jakiś sposób spotkały się z okultyzmem, ale z drugiej opiera się często na podstawowych zagadnieniach. Niestety niektóre słowa nie są wytłumaczone, więc dla person mało poinformowanych, google są najbliższym przyjacielem.

     Ciocia Klara próbuje nam przybliżyć również historię okultyzmu czy astrologii. Pokazuje, jak funkcjonowały zakony magiczne na świecie, jak można do nich wstąpić, oraz poczynania najsławniejszych czarowników. Historie opisuje bardzo ciekawie i zawsze odnosi się do pytania, które dana osoba zada w liście do niej adresowanym. 

     Z tej pięknej i magicznej książki możemy się dowiedzieć dużo na temat czarów, kart Tarota i podróży astralnych. Ćwiczenia dotyczące podróży, znajdujemy w puencie lektury, wraz z pytaniem o chłopca, którego zna cały świat - Pottera. Zobaczcie co w głowie miała Rowling - czy opierała się na jakichś zagadnieniach? A może to, co ukazane w jej serii, jest wytworem jej bujnej wyobraźni?

Źródło
     Liczba stron nie odzwierciedla tego, ile informacji dotyczących okultyzmu i ezoteryki znajdziemy w jej wnętrzu. Lekki język, żartobliwy ton i przywoływanie antycznych historii, a także kochana Ciocia Klara, która wkłada całe serce (i litry kawy) w pisanie odpowiedzi. Zobaczcie jak blisko byliście magii - może nie byliście dość poinformowani, aby uznać za magiczne swoje postępowania. Gdzie żyją demony? nauczają w prosty, zwięzły i cudowny sposób. Koniecznie poznajcie Ciocię wszystkich ludzi.

Pomimo tego, że Księżyc tego dnia podróżował po niebie cały dzień, o tej późnej godzinie Ciocia Klara kończyła kolejnego papierosa i stukała srebrną łyżeczką w białą, porcelanową filiżankę. Myślała co odpisać Wolfgangowi, aż w końcu stwierdziła, że czas się położyć. Starość nie radość - pomyślała i zostawiła porcelanę na blacie w kuchni. Zdjęła kapcie i położyła się do łóżka, zasłaniając szybkim ruchem zasłony. Jej czarny kot położył się obok, a od bezdennych oczu odbijał się płomień świeczki na komodzie. Zmęczona przymknęła powieki z dłonią na kocim grzbiecie i z myślą o podróży astralnej, zaczęła oddzielać swoją duszę od ciała...

Wydawnictwo: Illuminatio

wtorek, 13 czerwca 2017

"Confess"

Tytuł: Confess
Autor: Coleen Hoover
Data wydania: 10 maja 2017
Liczba stron: 300
Pierwsze zdanie: Mijam szpitalne drzwi ze świadomością, że robię to po raz ostatni.


"Czasami nie mamy drugich szans. Czasami rzeczy po prostu się kończą. "


Tak bywa w naszym życiu, że wszystko w końcu przemija, wchodzimy w nowy etap, a później z niego wychodzimy. Raz podjęta decyzja często odbija się echem w egzystencji, której już nie możemy zmienić. Koniec. Musimy się z tym pogodzić, bo właśnie taki jest nasz byt. Coś się kończy, a coś się zaczyna.


     Auburn swoją pierwszą i długowieczną miłość przeżyła w wieku piętnastu lat, zmagając się ze śmiercią ukochanego, który ją "naznaczył" i pozostawił na niej wieczny ślad. Po ponad pięciu latach samotności w znienawidzonym mieście, potrzebując pieniędzy przypadkowo wpada do studia Owena - wybornego artysty. Ich historia się ze sobą łączy, ale jedno jest pewne. Rudowłosa kobieta nigdy nie dowie się, jakie wyznanie łączy ją z malarzem. 

Źródło
     Los bohaterów w tej książce z jednej strony mnie zadziwił, ale z drugiej kierował się podobnymi ścieżkami, jak w Hopeless czy innych książkach tego typu. Mamy tutaj miłość do drugiej osoby, ale w pewnym momencie wkrada się jeszcze jedna postać, która wchodzi wraz z pełną paletą emocji i wydarzeń - tworząc portret fabuły z Confess

     Ciekawą personą w tej pozycji jest malarz, który, jak się pewnie domyślacie, dość dużo wprowadził do książki. Jest miły, romantyczny, uroczy i inteligentny, a dla drugiej osoby może zrobić bardzo wiele. Takim oto sposobem maluje wieeele zwrotów akcji, a po ponad połowie zdaje się, że akcja pędzi w takim tempie, że aż trudno sobie pomyśleć, co zdarzy się w zakończeniu. (I w tym miejscu pozdrawiam Olę)

     Autorka zawsze zaskakuje nas jakimś dodatkiem do fabuły. Tym razem, kreując malarza sprawiła, że dużo rzeczy się wokół niego kręci. W książce znajdziemy kilka wklejek z dziełami artysty, który obdarował nas swoją twórczością. Nie tylko wyznania ukazane na kartach są prawdziwe, ale i obrazy nimi inspirowane - Danny O'Connor.

     Znów bohaterowie rzucają wszystko dla miłości i narażają się na działanie skutków ubocznych. Pomimo tego, że ten typ strategii pojawia się w większości jej dzieł, nadal nie stracił on swojego uroku. Bacznie śledzimy losy Auburn i Owena, a także osoby trzeciej. Kim jest ten zły glina, który tak bardzo mnie denerwował? Sięgnijcie po Confess.

"Zawsze będę cię kochał, nawet kiedy nie będę już mógł."

     Dawno nie czytałam książki, która tak dobrze się zaczynała. Prolog Confess jest jak idealnie zaparzona kawa z mlekiem i ulubionymi dodatkami, którą sączy się nie tylko dla smaku, ale i przyjemności. Rozkleja czytelnika na samym początku, potem zawraca mu głowę rozdziałami, aż w końcu zakończenie... Brak słów. 

     Nadal nie wiem co ma w sobie pióro Hoover. Nigdy nie przepadałam za młodzieżowymi romansami, ale ta kobieta zawsze znajduje przypadkowo miejsce w moim sercu. Pisze bardzo lekkim językiem, zwraca uwagę na te aspekty życia, które często się zmieniają i potrzebują zrozumienia. Problemy, zdrady, miłość, wyznania... Jak już wcześniej wspominałam, zebrane w Confess wyznania, są prawdziwymi historiami zebranymi przez autorkę. Nie zwlekajcie i poznajcie artystyczną część Coleen.

Wydawnictwo: Otwarte

czwartek, 8 czerwca 2017

Co daje czytanie?

Wszędzie słyszę, że książki rozwijają wyobraźnie, poszerzają zasoby językowe i bla bla bla. Ciągle o tym samym, ale co jeszcze daje nam czytanie książek?





1. Chorobę psychiczną.
Nie we wszystkich przypadkach tak jest, ale bardzo często, czytając horror lub książkę, która czerpie dużo z tegoż gatunku. Kto normalny czyta Kinga na wieczór? Otóż większość osób, a potem śnią nam się dziwne rzeczy, a zwykła egzystencja staje się katorgą. 

2. Zauważanie zjawisk paranormalnych.
Jak w punkcie wyżej. Idziemy sobie nocą, wokół drzewa a nam się wydaje, że coś się skrada krzakach lub ktoś za nami podąża. Leżymy w łóżku i nagle czujemy dotyk i oddech na karku. Ale kogo, skoro jesteśmy sami w pokoju!? Włamywacz? Nie, to tylko nasza zrujnowana psychika.





3. Miano nerda...
...tym bardziej, kiedy nosimy okulary i wszyscy wiedzą, że czytamy książki. Czasem to potrafi denerwować, kiedy słyszymy to kilka razy w tygodniu. Ale bądźmy dumni! Spójrzcie niżej...

4. Dobre argumenty do rozprawek i matury.
No tak, przecież nie zawsze pamiętamy wszystkie ważne aspekty z lektur, a czytając inne książki, możemy idealnie wpasować się w temat pracy. Przywołamy swoją półeczkę i już! Widzimy tytuły, po czym przypominamy wątki i połowa problemu za nami. (Ten sposób sprawdza się najbardziej u wzrokowców, który mają pamięć fotograficzną.) Wtedy najbardziej śmieszy sytuacja, kiedy pisząc rozprawkę na lekcji, mało oczytany kolega pyta się do czego się odwołałaś, a ty i tak mu nic nie mówisz, gdyż w ogóle nie kojarzy tych pozycji.

 



5. Poprawienie pamięci.
Nawiązując trochę do punktu czwartego. Czytamy często grube cegły, a nadal pamiętamy bohaterów i to co często robili na początku! A później przypominamy sobie ich losy i fabułę książki, słysząc tytuł (przy tym przeważnie zapamiętujemy autorów).

6. Lenistwo.
Nie zawsze, ale w większości przypadków. Kto nie lubi leżeć sobie w łóżku z herbatą i czytać jakąś ciekawą lekturę? Lenistwo lenistwem, ale chociaż powyższe punkty wpadają na nasze konto.

niedziela, 4 czerwca 2017

"Autofocus"

Tytuł: Autofocus
Autor: Lauren Gibaldi
Liczba stron: 368
Data wydania: 5 maja 2017


"Łatwo jest się poddać, a trudno pozostać niepokonanym. Wielkość nie bierze się z poddania."


To, do czego niejednokrotnie próbujemy dojść, czasem wymaga od nas mnóstwa siły i samozaparcia. Próbujemy się nie poddać, ale przeważnie jest to ponad nasze możliwości. Jesteśmy niepokonani, kiedy dochodzimy do wyznaczonego celu. Odwracamy się, aby zobaczyć naszą całą drogę - po trupach. A jednak daliśmy radę. Rośniemy w sile, bogatsi o nowe doświadczenia i informacje. 


     Maude to siedemnastoletnia dziewczyna, która została oddana do adopcji od razu po narodzinach. Nigdy nie poznała swojej biologicznej matki, mimo wszelkiego rodzaju prób i wysiłków. Jednak pewnego dnia, kiedy w szkole otrzymuje projekt fotograficzny o rodzinie, chce znów wrócić do poszukiwań i dowiedzieć się jak najwięcej o Claire. Wyrusza do miasteczka studenckiego i poznaje zupełne inne życie - studenckie, jak i to, które prowadziła jej matka. Czy Maude nadal będzie tak samo podchodzić do biologicznej matki?

Źródło
     Ta książka pokazuje i naucza o bardzo wielu aspektach. Dorastaniu do pewnych rzeczy, rozwijaniu miłości, rozczarowaniach, poszukiwaniach, samozaparciu i własnych umiejętnościach. Na przykładzie Maude, która wyrusza do Tallahassee w poszukiwaniu śladu matki, dowiadujemy się, jak szybko zmieniają się ludzie i co wpływa na nasze wybory. 

     Nowy rozdział w życiu - studia, dorastanie, odkrywanie tajemnicy rodzinnej. Nie tylko dla Maude był to ogromny cios na granicach jej bytu, ale także dla przyjaciółki dziewczyny - Tree. Nasza główna bohaterka ogromnie nie może doczekać się spotkania z najlepszą przyjaciółką, a to, co tam znajduje, kompletnie ją zaskakuje. Treena dorosła, zaczęła pić alkohol i zadawać się z chłopakiem, który zdradza ją na każdym kroku. Tym sposobem Maude poznaje Bennetta i to głównie z nim rozwiązuje wszystkie zagadki. 

     Zaskakujące jest to, jak autorka rzuca poszlakami podczas poszukiwań. Bohaterowie jeżdżą po mieście zbierając ogniwa historii Maude, które łączą się w końcu w całość. Poznaje przyjaciół Claire, jej byłą miłość, ulubione miejsca i historie, których jej córka nie chciała słyszeć. A jednak musiała się z nimi zmierzyć. Prócz szukania jakichkolwiek informacji, poznajemy życie studenckie - nie raz obserwujemy imprezy w akademiku, żarty przyjaciół i pijańskie wybryki. Wszystko doskonale się łączy i daje czytelnikowi jeszcze większą przyjemność z czytania. 

Źródło
     Pasja w tej książce to też bardzo ważna rzecz. Maude marzy o studiach, które rozwiną jej umiejętności posługiwania się aparatem. Prowadzi bloga i dokumentuje każdą najważniejszą chwilę jej pobytu w mieście, gdzie studiowała Claire, zanim zmarła. 

     Żaden horror nie trzymał mnie tak w napięciu, jak Autofocus! I nie chodzi tutaj o straszne sceny, czy zjawiska paranormalne. Widzimy jak Maude reaguje na każdą informację o życiu matki, a dodatkowo coraz bardziej przybliża się do Bennetta, który w pewien sposób ją rozpieszcza, ale nie chce się bardzo zbliżyć. Czy w końcu będą ze sobą? 

Za obejrzenie świata przez obiektyw aparatu dziękuję Wydawnictwu Akapit Press

czwartek, 1 czerwca 2017

Młody czytelnik

Będąc w szkole podstawowej, raczej stroniłam od książek. Jednak czasem trafiały się takie pozycje, które od razu lądowały w domu i je czytałam. Z tego miejsca chciałabym również życzyć wszystkim dzieciom, tym dużym, jak i tym małym, spełnienia marzeń i zaczytanego życia. 

1. Delfina i magiczne baletki
Która dziewczynka nie zareagowałaby na takie różowiaste i brokatowe okładki? Małe sroczki. Książki opowiadają o poczynaniach tytułowej Delfiny, która dzięki magicznym baletkom, przenosi się do magicznej krainy. Dla jeszcze większego zainteresowania, na samym końcu cieniutkich książeczek jest kolorowanka i kilka tanecznych kroków, dzięki czemu możemy poczuć się jak baletnica. 



2. Znak Archimedesa
Tę książkę przeczytałam przez przypadek, nie wiedząc jeszcze czym tak na prawdę jest matematyka i kto to Archimedes. A żeby znać jakieś jego założenia? To już w ogóle. Matematyczne zagadki rosną tutaj jak grzyby po deszczu, a przygoda rozkręca się z każdą stroną. 







3. Dzieła Hansa Christiana Andersena
Kto ani razu nie czytał Andersena lub braci Grimm? Udało mi się odnaleźć jeszcze te same, małe książeczki, które tak bardzo podobały mi się w szkole podstawowej. W kartonie było ukryte kilka ilustrowanych historii, a mały format dawał im jeszcze większego uroku.






4. Cała Polska Czyta Dzieciom
Które dziecko nie zwróciłoby uwagi na tęczę w kartonie? Mimo, że górowały one na samym szczycie półki, to i tak udawało mi się je zdobywać. Kilka książek z tej kolekcji wyjątkowo zapadły mi w pamięć. "35 maja albo jak Konrad pojechał konno do mórz południowych" i "Wielkie czyny szympansa Bajbuna Mądrego".Kto wymyślał tytuły?

5. Martynka
Najsławniejsza dziewczynka mojego dzieciństwa! Mimo licznych kłótni podczas pobytu w bibliotece, raczej każda zainteresowana persona w końcu przeczytała jej historię. Każda lektura opowiadała o innych przygodach tytułowej bohaterki.









To oczywiście tylko część z tego, co udało mi się przypomnieć i odnaleźć. Większość książek, które pewnie czytałam 6/7lat temu, poddane zostały selekcji i wyleciały poza mury szkoły. Niemniej jednak, to była bardzo ciekawa przygoda w poszukiwaniu tego, co kiedyś działo się z moim gustem czytelniczym. Pamiętam, że zapisywałam wszystkie tytuły, ale co się stało z tymi wszystkimi "pamiętnikami", to ja sama nie wiem. A co Wy czytaliście, mając 7/8 lat?