niedziela, 31 stycznia 2016

Król Piekieł #2

    Nastał koniec stycznia i czas na.... KRÓLA PIEKIEŁ!

W tym miesiącu przemknęłam przez 4,5 książki i miałam mały dylemat pomiędzy "Metro 2033" a "Ember in the Ashes. Imperium Ognia". Po chwili namysłu wybrałam...




Pomimo, że "Metro 2033" było w moich ulubionych klimatach to nie było tak piękne jak książka S.Tahir. Widać w niej było miłość, wolność i inne piękne uczucia wylane w mistrzowski sposób na kartki papieru. Nie zwracałam tu uwagi na liczbę stron, okładki, szybkość czytania. W Królu Piekieł liczą się przede wszystkim moje wewnętrzne odczucia, w jaki sposób książka do mnie trafia. Tak więc, w styczniu jest to książka o miłości dwóch przypadkowych osób, które pomimo wszelkich przeciwności łamali zasady i podążali za uczuciami.


sobota, 30 stycznia 2016

"Zakończeniem jest śmierć"

Tytuł: Zakończeniem jest śmierć
Autor: Agatha Christie
Liczba stron: 240
Czas czytania: 2 dni


"Gdy serce otworzy się na zło, kwitnie ono jak maki w zbożu"

Już dawno planowałam przeczytać jakąś książkę Christie. W sumie, na "Zakończeniem jest śmierć" natchnęłam się przypadkowo. Mianowicie, znalazłam ją na komodzie u chrzestnej. Książka z samego początku wydawała mi się "Modą na sukces" w starożytnym Egipcie. Jednak kiedy zagłębiłam się w nią bardziej (pod koniec) to była nawet interesująca. 


Akcja książki toczy się 2000 lat p.n.e. i gdyby nie imiona, treść można by umieścić w czasach nam obecnych. Niezależnie od roku/sposobu życia, człowiekowi zawsze towarzyszy śmierć.

Życie w Egipcie płynie wolno i sielankowo. Jednakże pewnego dnia do Imhotepa przybywa jego konkubina - Nofret. Pomimo swojego młodego wieku, staje się wielkim zagrożeniem dla całej rodziny. Kiedy Imhotep wyjeżdża, konkubina spada ze skał i umiera. Nikt nie wie z jakiej przyczyny, ale jest to wielka ulga dla wszystkich. Od tego czasu dzieją się dziwne rzeczy. Niedługo potem, w tym samym miejscu ze skał spada Satipy. Czy to duch Nofret mści się na wszystkich? To nie koniec zła w domu Imhotepa.  

Jahmose i Sobek pijąc wino poczuli dziwne uczucie w swoim ciele. Wino było zatrute... Sobek umiera, Jahmose pomimo tego, że lekarz jest dobrej myśli - nie czuje się zbyt dobrze. Pastuch składa zeznania, że widział kobietę w naszyjniku z głowami lwów i sukni, które nosiła Nofret. Tej nocy umiera.


Esa i Hori rozpatrują mordercę w członkach rodziny, nikt nie wie kto zabił tyle osób. Esa stwierdza, że to ona będzie żyła najdłużej. Jest najstarsza i lepiej uważa na to co spożywa. Niestety umiera niedługo przez maść, w której była trucizna.

Henet co chwilę chodzi do składu płócien, skąd przynosi materiały do mumifikacji. Jednak pewnego dnia nie wychodzi z niego. W belach coś się poruszyło i owinęło płótnem całe ciało. Kolejny nieboszczyk...

Przed śmiercią, Henet przekazała Reniseb wiadomość, aby stawiła się w miejscu śmierci Nofret. Kiedy tam szła, usłyszała coś za sobą. Był to Jahmose, który chciał ją zabić. Ku jej szczęściu, Hori wycelował w niego strzałę. Jahmose dawał chorobę a by nikt nie podejrzewał go o zabicie swojej rodziny. Morderca był wśród żywych, nie zmarłych. 


Byłam negatywnie nastawiona do tej książki z powodu dziwnego początku i wielu imion, jak i zdarzeń. Pod koniec jednak mnie zainteresowała, byłam ciekawa kto zabił tyle osób. Jeszcze sięgnę po jej książki.

Wydawnictwo: Dolnośląskie  

sobota, 23 stycznia 2016

"Ember in the Ashes. Imperium Ognia"

" Pole bitwy to moja świątynia. Czubek miecza jest moim kapłanem. Taniec śmieci moją modlitwą. Kończący cios wyzwoleniem"

Tytuł: Ember in the Ashes. Imperium Ognia
Autor: Sabaa Tahir
Liczba stron: 507
Czas czytania: 3 dni


Dawno nie czytałam książki, która mnie tak szybko pochłonęła.
Dawno nie czytałam książki, po której miałam takiego kaca.
Dawno nie czytałam książki, która kończy się tak nagle.
Dawno nie czytałam książki, w której zakochałam się w bohaterze.





Imperium podzielone jest na kasty. Laia należy do Scholarów - ludzi ściągniętych na margines, którymi nikt się nie interesuje. Pewnej nocy na jej dom napadają Wojanie, którzy zabijają jej dziadka i babcie, brata biorą do niewoli. Spalili jej dom, wszystko co miała, łącznie z rodziną. Dowiedziała się, że Maski są nieobliczalne. Za wszelką cenę chce odbić brata. Postanowiła udać się do ruchu oporu z prośbą o pomoc. Idzie przez katakumby i szuka oznak życia. Gdyby nie Sana - dziewczyna z ruchu oporu, w której Laia zauważyła scholarskie pochodzenie, zginęłaby. Oferują jej pomoc w zamian za śledzenie Komendantki Czarnego Klifu, szkoły Masek w której robi się z uczniów maszyny do zabijania. Sprzedają ją jako niewolnice i czekają na wieści. Nie wiadomo jak długo wytrzyma, komendantka jest bezuczuciowym człowiekiem bez duszy, okalecza i zabija swoje nowe niewolnice.

Przeplatają się rozdziały oczami Lai i oczami Eliasa. Elias to Maska, od dziecka uczy się zabijania na Czarnym Klifie. Nie jest mu obca przemoc, krew, tortury. Pomimo to, chce zdezerterować w dzień rozdania dyplomów z czego w końcu rezygnuje. W środku nie widać w nim prawdziwej Maski, nie chce rozlewu krwi, patrzeć jak Komendantka zabija na oczach wszystkich, czasem nawet niewinnych uczniów. Okazuje się, że ta kobieta bez serca jest jego matka. 

Helena to jedyna uczennica szkoły Masek. Przyjaciółka, towarzyszka broni Eliasa. Jako jedyna widziała chłopaka bez maski na twarzy. Wiedzą o sobie wszystko. Nakryła go na przemycaniu produktów do tunelu, którym chciał zdezerterować. Jednak kiedy Elias i Laia się spotykają, między Heleną a Eliasem coś umiera. 

Mimo strachu Laia żyje, wytrzymuje dłużej niż się spodziewano. Śledzi komendantkę i próbuje dowiedzieć się jak najwięcej dla ruchu oporu. Za  dużo informacji nie ma, wychodzi ze szkoły z listem. Wie, że gdzieś może ją zaczepić Keenan aby powiedziała mu wszystko co wie. Kiedy tak się staje, otwierają list, za dużo tam nie ma."Wasza Cesarska Mość, wydam niezbędne polecenia. Zawsze wierna, Komendantka Keris Veturia" Dają Lai drugą szansę. Wszystko dla brata-Darina.

Czarny Klif dowiaduje się, że nadszedł czas Prób. Zostanie wybranych czterech śmiałków, których poddadzą Próbom i dzięki temu wyłoni się nowy Imperator i Kruk Krwi. "Elias Veturius, Markus Farrar, Helena Aquilla, Zachariasz Farrar". Plan Eliasa legł w gruzach, nie może zdezerterować. 

Komendantka ma oczy i uszy wszędzie. Dowiedziała się, że Laia otworzyła list. Za karę, nagrzanym ostrzem naznacza ją literą "K", od obojczyka aż do serca. Rana krwawi, boli, wdaje się zakażenie. Mimo to Laia się nie poddaje. Wszystko dla Darina, podpowiada jej głos. 


Dziewczyna nawiązuje przyjacielskie kontakty z podkuchenną- Izzi. Razem plotkują, kiedy nie ma w pobliżu Komendantki. Dzięki temu dowiaduje się wielu rzeczy, które może przekazać Mazenowi z ruchu oporu. Wynika w końcu, że przywódca nie mówi prawdy o Darinie. Trzymają go w Kauf. Więzieniu bez  ucieczki.

Elias spotyka Laię. Widać uczucia rodzące się w jego wnętrzu. Pomaga jej, kiedy na pustyni atakują ją ghule, przynosi lekarstwo, broni przed Markusem. Robi to łamiąc wszelkie kodeksy. On jest Maską, ona własnością Komendantki. Nie widzi tego, że Helena się w nim kocha. Oddalają się od siebie.

W Trzeciej Próbie, Elias i Helena muszą walczyć ze sobą. Jeśli się zawahają- zginą. Po długiej bitwie na miecze w amfiteatrze, Helena upada i Elias musi ją zabić. Nie chce tego, rozmyślał nad tym ale w końcu musi to zrobić. Wbija sztylet w jej klatkę piersiową a on pęka. W tej Próbie zakazane były zbroje, liczył się rozlew krwi. Dziewczyna zapomniała, że miała kolczugę, którą wygrała w Drugiej Próbie. Oboje żyją, Markus zabił swojego brata.

Wygraną Eliasa jest Laia. Wszyscy spodziewają się, że ją zgwałci. Elias mimo to opiekuje się nią, daje pelerynę i sztylet, którym najpierw chciała go dźgnąć. Rozmawiają całą noc, ich uczucia się pogłębiają. Kiedy nastaje ranek, dziewczyna wraca do swoich obowiązków. 

Przed Czwartą Próbą, Komendantka chce zabić Laię, ponieważ dowiaduje się, że szpieguje. Z sytuacji ratuję ją augurka. Myślała, że ratuje ją w dobrych intencjach, jednak jest osobą, którą muszą zabić kadeci. Elias, Helena i Markus. Ktoś z tej trójki musi ją zabić. Elias staje przed Laią i próbuję ją uchronić, Markus leży nieprzytomny od uderzenia Heleny- jednak długo tak nie będzie leżał. Dyskutująca para przyjaciół nie zauważa kiedy Farrar wbija sztylet w niewolnicę. Umiera.

Próba się kończy, Elias lamentuje. Imperatorem zostaje Markus, Krukiem Krwi- Helena. Elias musi ponieść śmierć przez Kruka Krwi. Nikt nie zauważa, że augurka uchroniła Laię swoim ciałem. Kazała jej udawać nieżywą, krew wokół leci z augurki, która jest nieśmiertelna. Bierze ją na ręce i zanosi w bezpieczne miejsce.

Laia jeszcze raz idzie do Keenana, aby dowiedzieć się prawdy. Jednak w piwnicy toczy się bójka i uderza ją w głowę z polecenia Mazena. Budzi się w ogrodowej kanciapie z Keenanem. Nie chciał jej zabić, chciał ją uratować. Każe jej iść na statek i przepłynąć do innego miasta, gdzie spotkają się by odbić Darina. Ona jednak idzie do Czarnego Klifu by uratować Izzi i Eliasa.


Elias w lochach rozmawia z matką, która mówi mu całą prawdę. Jak się urodził, dlaczego go zostawiła. Pierwszy raz widać jakiś inny wyraz jej twarzy. 
Imperator przychodzi po chłopaka i idą na plac. Czeka tam na niego podest i Kruk Krwi-Helena, która utnie mu głowę. Niespodziewanie, wszystko wybucha w powietrze.

Laia rozmawiała z kucharką, która robiła kiedyś materiały wybuchowe. Razem podłożyły je pod worki z piaskiem i pomieszczenia, gdzie nikogo nie było. Schowała się pod podestem i czekała na znak. Wszystko poszło zgodnie z planem.Izzi jest wolna, Elias uratowany. Laia z Veturiusem idą do jego pokoju by nareszcie uciec z tego szkolnego więzienia. Niespodziewanie przychodzi Helena, która prawie zabiła chłopaka, ale nie chce z nimi uciekać. Złożyła przysięgę i musi jej dotrzymać. Laia i Elias uciekają, książka się kończy...


Po przeczytaniu nasuwa mi się wiele pytań. Czy Helena przeżyje? Darin zostanie odbity z więzienia? Laia i Elias będą szczęśliwi? Zrobili krok do wolności...
Książka jest tak ciekawa, że aż nieobliczalna. Jest w niej honor, miłość, sprawiedliwość, wolność. Widać, że autorka poświęciła wiele czasu i uczuć, podczas kreowania postaci. Każda wyróżnia się inną cechą, ale wszystkie łączą się w idealną całość. 


Wydawnictwo: Akurat 









sobota, 16 stycznia 2016

Tagi Książkowe!

Ferie się zaczęły a ja odsypiałam do 13:30 biwak czytelniczy. Stwierdziłam, że z tej okazji zrobię trzy tagi : The Titles Book Tag, Lubimy Czytać Tag i The Name Book Tag.
Nie będą to tylko książki które przeczytałam, ale i te czekające na przeczytanie w mojej skromnej biblioteczce. Do dzieła ;3

The Titles Book Tag

1.Książka o najdłuższym tytule:
 Niewątpliwie jest to " Dziewczyna ze śniegiem we włosach". (29 liter)









2.Książka o najkrótszym tytule.
"Herosi"









3.Tytuł książki, który nie ma zbyt dużo wspólnego z treścią.
Nie znam takiego tytułu :c









4. Tytuł książki, który opisuje treść.
"Łowca z Lasu"









5.Tytuł książki, który mnie intryguje.
"Ember in the Ashes. Imperium Ognia"










6.Wszystkie tytułu z poprzednich punktów w jednym nowym tytule.
Dziewczyna ze śniegiem we włosach, która jest herosem. Razem z Łowcą z Lasu w Imperium Ognia.

Lubimy Czytać Tag 

1.Jaka książka została ostatnio odznaczona jako ‘przeczytana’?
"Metro 2033" 









2. Co obecnie czytasz?
"Hannibal"









3.  Co ostatnio odznaczyłeś/aś , jako ‘Chcę przeczytać’?
"Więzień Labiryntu" 









4.  Co planujesz przeczytać, jako następne?
Niestety będzie to lektura. "Kamienie na szaniec"










5.  Czy używasz systemu gwiazdek?W sumie to nie.

6.Czy bierzesz udział w jakiś tegorocznych challenge’ach?
Nie.(chyba)

7.  Czy masz listę życzeń na LubimyCzytać.pl?
Mam.

8. Jaką książkę planujesz kupić, jako następną?
"Metro 2034"

9. Czy masz jakieś ulubione cytaty na LubimyCzytać.pl?
Jeszcze nie.

10.  Jacy są Twoi ulubieni autorzy na LubimyCzytać.pl?
Rick Riordan i Carlos Ruiz Zafón 

11.Czy jesteś w jakiś grupach na LubimyCzytać.pl?
Nie.

The Name Book Tag

M- "Metro 2033"
A- "Antygona"
R- "Rezydent wieży"
T- "Turyści Sikorskiego"
A- "Antygona"



Nominuje:
Książka od kuchni
KateJ czyta
Puszka Pandory
Natalie Forever
CrushOnlinePL
Rutyna Karola
Daleko od dziś
Luska
iBaginska
Wzburzona woda brzegi rwie 
Julia Michalska 


Możecie sobie wybrać dowolny tag z góry. Zrobić jeden, dwa a nawet trzy. Miłej zabawy. 




czwartek, 14 stycznia 2016

"Metro 2033"

"Metro 2033" to niewątpliwie wisienka wśród przeczytanych przeze mnie książek. Najdłuższa pod względem stron, najlepiej napisana (pomimo faktu, że zaczęłam ją pochłaniać nałogowo po przeczytaniu połowy), mogłabym ją nazwać mistrzowską. Autorem jest Dmitry Glukhovsky, który zaczął tworzyć książkę już w wieku 18lat. Jedna z najlepszych książek postapokaliptycznych, sprzedająca się w nieziemskim tempie.


Życie w podziemiach moskiewskiego metra, ludzie, nieliczni którzy przeżyli katastrofę,mutanty czekające na ofiarę tuż za rogiem. Stacje, które z jednej strony wydają się być identyczne, ale z drugiej całkiem inne, odległe, straszne i odpychające bądź przyjazne i zachęcające do pobytu. Artem-główny bohater. Osierocony jako małe dziecko, matka zdążyła go uratować dając przypadkowemu mężczyźnie, sama zginęła z powodu plagi szczurów. Po kilkudziesięciu  latach życia na WOGN'ie, stacji najbardziej wysuniętej na północ, sąsiadującą ze strasznym Ogrodem Botanicznym- dostaje misję życia. Przychodzi do niego mężczyzna o imieniu Hunter, który każe mu zanieść wiadomość ukrytą w łusce od naboju, do Polis. Centrum moskiewskiego metra, oddalonego o kilka stacji. Artem przyjmuje wyzwanie i rusza w przygodę życia gdy Myśliwy się nie pojawia.  


Ile może trwać taka podróż? W naszym świecie kilka minut, w metrze-nawet kilka dni.  Tak zaczyna się przygoda Artema. Po drodze wysłuchuje wielu historii, legend, opowieści, poznaje wierzenia wielu ludzi. Tam też można było wysłuchać plotek, ludzie żyli wspominając i opowiadając jak żyło się na powierzchni. Ale czy te czasy wrócą? Można zauważyć w treści wiele pytań, które głównie nie mają odpowiedzi. Co jest prawdą a co fikcją? Jak długo zdołamy przeżyć w takich warunkach? Czy nasza stacja jest dość bezpieczna? Skąd pojawiają się mutanty? W co wierzyć? Nic nie jest takie proste. Życie w ciemnościach nie jest wesołe, chociaż trzeba próbować by nie zwariować. 

Każdy tunel kryje za sobą wiele historii, Artem poznaje nowych ludzi poszerzających jego tok myślenia. Sam nie wie jak to się dzieje, ale wszyscy, z którymi się zaprzyjaźnił lub pomagali mu coś zrozumieć - umarli. Hunter, Chan. Tretiak, Daniła, Oleg. To tylko kilku z nich. Tunele również mogą zabijać. Szmery z rur, zawalone przejazdy, z których jakoś wydostają się wyznawcy Wielkiego Czerwia, szczury.


Artemowi udaje się wyjść na powierzchnię. Dostaje się do Wielkiej Biblioteki gdzie ma za zadanie znaleźć księgę. Niestety jej nie znajduje i nie może wrócić do Polis. Jedynym wyjściem jest spacer przez niebezpieczną, zniszczoną, pełną niebezpieczeństw powierzchnię. Nie ma zbyt wiele czasu, kiedy słońce wzejdzie wszystkie potwory wyjdą z ukrycia, a jego samego oślepi słońce. Planeta, o której marzą ludzie z podziemi. 

Przez goniące go potwory chowa się w pierwszym lepszym mieszkaniu. Jak się okazuje, mogło to być miejsce, w którym mieszkał jako małe dziecko. Odnajduje w szafce dziecięcą książeczkę, z której wypada zdjęcie.Na jego odwrocie pisało "Artemek ma 2 latka i 5 miesięcy". Czy to mógł być on i jego matka, której twarzy nigdy nie widział? Nikt nie umiał odpowiedzieć mu na to pytanie. Cudem przeżywa na powierzchni i wraca do metra. 

Dowiaduje się, że jego rodzinna stacja jest na skraju upadku z powodu czarnych- ludzi budzących strach. Naboje się kończyły, wejście do stacji miało zostać zasypane. Artem pospiesznie wraca do rodziny. Żeńka nie żyje, jego "ojciec"-Suchy, nadal się trzyma i dowodzi ludźmi. Suchy i Artem byli wzruszeni tym, że obaj żyją i mają szansę porozmawiać zanim coś się stanie. Potem odchodzi i wraca do towarzyszy.

Znów wychodzą na powierzchnię, odkrycie tajemniczego Metra-2 pomaga im w całej sytuacji. Odnajdują dobrze zakonserwowaną bazę rakietową z której wystrzelą rakiety na Ogród Botaniczny. Artem z dwójką przyjaciół wchodzą na wieżę Ostankino aby złapać sygnał od Młynarza. Łapią go, podają współrzędne wystrzału rakiet na "mrowisko" i czekają. Artem spotyka czarnego, niespodziewanie są to ludzie przyjaźni,  poszukujący kontaktu w ludźmi z metra. Nic już nie może zatrzymać rakiet, uderzają w dom czarnych i niszczą ich. 

Świat na powierzchni staje się kupą gruzów, z nieba sypie się popiół. Artem do końca książki nie mógł wybaczyć sobie tego co się stało. Każdego dnia wychodził na powierzchnię i szukał czegoś, czegoś czego nie znalazł póki nie przeczytałam kilku ostatnich zdań książki. Czarny...


Książka ciągła się powolnie aż do Polis. Potem czytałam coraz więcej i więcej, aż w końcu- koniec. Jest obszerna, ale bardzo fajna. Na pewno sięgnę po "Metro 2034", "Metro 2035" i Uniwersum. Okładka bardzo mi się podoba, strony też są niczego sobie. Niestety ucierpiała podczas Sylwestrowej Nocy Czytania- oblałam ją kawą ale żyje, kilka ciemniejszych plamek. Polecam ją każdemu +14/15. 


Wydawnictwo: Insignis